Ο Λυκαβηττός είναι ένας λόφος που όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγοι έχουμε εξερευνήσει. Κατά πάσα πιθανότητα έχουμε πάει στο θέατρο για κάποια συναυλία αλλά πέρα από αυτό τίποτα. Πριν λίγες μέρες συζητούσα με μια φίλη που μένει τα τελευταία δέκα χρόνια στην Ασκληπιού στους πρόποδες του λόφου (και πολλά χρόνια πριν στους Αμπελόκηπους) που δεν είχε επισκεφτεί ποτέ το πάρκο που έβλεπε από το μπαλκόνι της. Και αποφασίσαμε να τον περπατήσουμε

Λίγα λόγια για τον Λυκαβηττό

Το ψηλότερο σημείο στο κέντρο (277 μέτρα) και το δεύτερο ψηλότερο στο λεκανοπέδιο μετά τα Τουρκοβούνια. Σύμφωνα με τη μυθολογία δημιουργήθηκε από την Αθηνά. Μετέφερε πέτρες για να χτιστεί η ακρόπολη από την Παλλήνη όταν ένα κοράκι της είπε άσχημα νέα και… ένας βράχος έπεσε δημιουργώντας τον λόφο. Από εκείνη τη μέρα τα κοράκια είναι μαύρα. Το όνομά του υποδηλώνει ότι κάποτε σε αυτή την απομακρυσμένη περιοχή κατοικούσαν μόνο λύκοι.

Στην κορυφή του υπάρχει το εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου. Είναι μια εκκλησία που χρονολογείται από το 1870, χτισμένη στα ερείπια μεσαιωνικού ναού που κτίστηκε στα ερείπια ναού του Ακραίου Δία. Εκεί υπάρχει ένα καμπαναριό που κυριολεκτικά έχει όλη την Αθήνα στο πιάτο του.

Κάτω από τον άγιο Γεώργιο μπορεί εύκολα κάποιος να βρει την εκκλησία των αγίων Ισίδωρων και το σπήλαιο του αγίου Αριστείδη (σε σημείο με εύκολο παρκάρισμα για όποιον δεν θέλει να περπατήσει).

Το μέρος που έχουν επισκεφτεί οι περισσότεροι είναι το θέατρο. Ένα λυόμενο αμφιθέατρο που έχει δει πολλά ονόματα στη ιστορία του. Χτισμένο σε ένα παλιό νταμάρι δίπλα σε βράχια που μερικές φορές στις συναυλίες μάζευαν περισσότερο κόσμο από ότι το θέατρο δίπλα.

Πρόσβαση

Στους τουριστικούς οδηγούς βλέπουμε ότι η πρόσβαση γίνεται από το τελεφερίκ (στην οδό Πλουτάρχου) που οδηγεί μέσα στην καφετέρια πίσω από το εκκλησάκι. Για όσους όμως δεν θέλουν να φτάσουν στη καφετέρια με ένα υπόγειο τρένο πληρώνοντας εισιτήριο, η πρόσβαση είναι από… παντού!

Ο εύκολος τρόπος είναι από την περιφερειακή Λυκαβηττού με αυτοκίνητο. Κάποιους μπορεί να παρκάρει στο χώρο μπροστά από το θέατρο και αν βαριέται να περπατήσει να απολαύσει από εκεί τη θέα.

Ο δρόμος που οδηγεί στο θέατρο αγκαλιάζει όλο το λόφο γύρω από το θέατρο και οδηγεί στην άλλη πλευρά του λόφου αλλά και στο μονοπάτι που ενώνει το εκκλησάκι με το Κολωνάκι.

Αν κάποιος δεν θέλει να πάει με αυτοκίνητο υπάρχει η γραμμή 060 που κυριολεκτικά αγκαλιάζει το λόφο. Αν και έχω δει αρκετούς να ανεβαίνουν με ποδήλατα, η ανηφόρα είναι μεγάλη και ζόρικη. Η ποδηλασία εκεί προτείνεται μόνο σε απαιτητικούς.

Περπατώντας

Ο Λυκαβηττός είναι γεμάτος μονοπάτια, γενικά φροντισμένα που κάποιες στιγμές μπορεί να δώσουν την ψευδαίσθηση ότι κάποιος περπατάει σε δάσος έξω από τη πόλη και όχι στο κέντρο της. Βέβαια το τσιμεντένιο λιβάδι είναι πάντα δίπλα του να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Γενικά όμως είναι μια διαδρομή με μεγάλες υψομετρικές διαφορές που μπορεί να κουράσει κάποιον που δεν έχει συνηθίσει.

Ανεβαίνοντας στον Άγιο Γεώργιο από το πάρκιν του θεάτρου κάποιος θα πρέπει να περάσει μέσα από το καφέ. Εναλλακτικά μπορεί να ανέβει από το πλακόστρωτο μονοπάτι που υπάρχει στην άλλη πλευρά και ανεβαίνει ολόκληρη την πλαγιά με κοντινότερο πάρκιν στο σπήλαιο του αγίου Ισίδωρου. Φτάνοντας στην εκκλησία, η θέα αποζημιώνει ακόμα και τον πιο απαιτητικό. Είναι ένα σημείο που πραγματικά αξίζει να ανέβει κάποιος έστω και αν θα καταλήξει εκεί με το υπόγειο τελεφερίκ. Η μοναδική θέα είναι και ο λόγος που σύμφωνα με εκτιμήσεις ανεβαίνουν περίπου 300.000 άτομα το χρόνο (συν οι μη καταμετρημένοι που τακτικά περπατούν ή κάνουν ποδήλατο σε όλο το λόφο).