Η Λέσχη Ανάγνωσης The Storytellers συζητάει «Ο ανήφορος» του Νίκου Καζαντζάκη, εκδόσεις Διόπτρα
Πέμπτη 28 Μαρτίου, 18:00-20:00
Το Athens Book Space του Δήμου Αθηναίων φιλοξενεί για τρίτη φορά τη λέσχη ανάγνωσης «Storytellers». Η λέσχη ανάγνωσης λογοτεχνίας «Storytellers» συστάθηκε πριν περίπου 2,5 χρόνια, κατά την διάρκεια της καραντίνας, σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί η ανθρώπινη επαφή, συνδυάζοντας την αγάπη για το διάβασμα, τα βιβλιοταξίδια και τις δημιουργικές συζητήσεις.
Κάθε μήνα τα μέλη της λέσχης συναντιούνται κι επιλέγουν να διαβάσουν και να συζητήσουν με αφορμή ένα βιβλίο. Τα αναγνωστικά ταξίδια των μελών και των φίλων της λέσχης πραγματοποιούνται σε όλες τις εποχές, τα μήκη και πλάτη του πλανήτη! Για αυτόν τον λόγο, ο κάθε μήνας αφιερώνεται είτε στην κλασική, είτε στη σύγχρονη λογοτεχνία και στους γραφείς όλου του κόσμου. Το βιβλίο που θα συζητηθεί αυτόν τον μήνα είναι «Ο Ανήφορος» του Νίκου Καζαντζάκη.
Λίγα λόγια για το βιβλίο:
{..Ο Κοσμάς, έπειτα από απουσία είκοσι χρόνων, επιστρέφει στην πατρίδα του μαζί με την Εβραία γυναίκα του, τη Νοεμή, η οποία κουβαλάει την πανανθρώπινη μνήμη του Ολοκαυτώματος, και μαζί της την ερώτηση για την αξία της ζωής.
Ο άνθρωπος που βγαίνει από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπορεί να στοχαστεί, κινδυνεύει, και ο Κοσμάς μεταβαίνει στη μεταπολεμική Αγγλία για να τον σώσει. Το προσωπικό κόστος της επιλογής του είναι τεράστιο. Όμως, αυτό είναι το χρέος, αυτός είναι ο ανήφορος που όλοι πρέπει να διαβούμε. Ο «Ανήφορος», το ανέκδοτο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη, είναι ένα κλασικό έργο που θέτει ερωτήματα που διαρκώς κατατρέχουν τον άνθρωπο, δεν αποτελεί απλώς μια πολύ μεγάλη λογοτεχνική στιγμή για τη χώρα μας αλλά και ένα πολιτιστικό γεγονός.
«Δε με νοιάζει ο θάνατος», συλλογίζουνταν, “με νοιάζει η φθορά, αυτή εξευτελίζει τον άνθρωπο. Αυτήν πρέπει να νικήσω…” Είχε γεράσει η πολιτεία της παιδικής του ηλικίας και της νιότης, θρύβουνταν κι αυτή, άρχιζε να γίνεται κουρνιαχτός και να σκορπίζεται στον άνεμο. Μπορούσε άλλη πολιτεία να χτιστεί αποπάνω της μα δε θα ‘ταν η δική του, θα ξαναγέμιζαν πάλι οι δρόμοι με νέους μα δε θα ‘ταν η δική του νιότη… “Αγαπημένο Κάστρο”, μουρμούριζε κοιτάζοντάς το με τρυφερότητα, “γεράσαμε…”} (Από τον εκδότη)