Μεγάλες Νύχτες-Μικρά Ξημερώματα από την κινηματογραφική λέσχη του Φιλοπρόοδου Όμιλου Υμηττού
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Φ.Ο.Υ. διοργανώνει αφιέρωμα με τίτλο “50 χρόνια από τον Μάη του ’68”. Την Δευτέρα αυτή, 12 Μαρτίου (20:30), στο πλαίσιο της ενότητας “Τον καιρό του Μάη”, θα προβάλει το ντοκιμαντέρ “Μεγάλες Νύχτες-Μικρά Ξημερώματα” (1968) του Ουίλιαμ Κλάιν. Θα ακολουθήσει συζήτηση. Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
Μεγάλες Νύχτες-Μικρά Ξημερώματα
Αν θα μπορούσε μία χρονιά να θεωρηθεί ως η κορυφαία του 20ου αιώνα σε επίπεδο παγκόσμιας κοινωνικής και πολιτικής αναταραχής, αυτή σίγουρα θα ήταν η χρονιά του 1968. Από την Πολιτιστική Επανάσταση στην Κίνα μέχρι τις διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ στις ΗΠΑ, από την Άνοιξη της Πράγας στη Τσεχοσλοβακία μέχρι τους αντάρτες Τουπαμάρος της Ουρουγουάης και από τα εθνικά απελευθερωτικά κινήματα στην Αφρική μέχρι το Γαλλικό Μάη, όλος ο πλανήτης βρισκόταν σε αναβρασμό. Ένας άνεμος αμφισβήτησης και διεκδίκησης σάρωνε και τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα εγκαθιστώντας την αισιοδοξία της επανάστασης. Ύστερα από πέντε δεκαετίες το 1968 ως εφαλτήριο συζήτησης και αφορμή προβληματισμού παραμένει παρόν.
Ο Μάης του ‘68 μέσα από τα μάτια του διάσημου Αμερικάνου φωτογράφου William Klein, που ζούσε εκείνη την εποχή στο Παρίσι. Από τις πρώτες συναντήσεις στη Σορβόννη έως την κατάληψη του θεάτρου Οντεόν. Οι ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές ομιλίες του τότε Γάλλου προέδρου Σάρλ Ντε Γκωλ. Οι πρωταγωνιστές και τα γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία. Η κάμερα του Ουίλιαμ Κλάιν θα βρεθεί στους δρόμους, δίπλα στους διαδηλωτές, θα καλύψει τις καθημερινές συγκρούσεις με την αστυνομία, θα καταγράψει τα συνθήματα και το πάθος. Η ταινία «Grands Soirs & Petits Matins» γυρίστηκε το 1968, αλλά ανακαλύφθηκε δέκα χρόνια αργότερα, όταν η ευφορία εκείνων των ημερών είχε πλέον ξεθυμάνει. Καταγράφει με τρόπο μοναδικό τη σύγχυση, μα και τον ενθουσιασμό εκείνων των ημερών των διαδηλώσεων στο Καρτιέ Λατέν. Το ντοκιμαντέρ του Κλάιν είναι ένα «ομιλούν» φιλμ που καταγράφει το ηλεκτρισμένο κλίμα του Μάη του ‘68, όταν όπως είπε αργότερα ο σκηνοθέτης, «οι πάντες ήθελαν να ακούν τους πάντες».
